چند عکس با شرح

خونه قبلی، به خاطر قدیمی بودنش شرایط خاصی برای من داشت. مثل اون پشتی ای که مامان قرض گرفته تا جلوی در بذاره تا من پشت سرش توی حیاط نتونم برم. جريان اين خونه هم مربوط میشه به اين مسئله که ما از زمان تخليه خانه اجاره ای امان که صاحبش برای آمدن به آن عجله فراوان داشت تا تحويل خانه ای که خودمان خريده بوديم ٣ ماه فاصله بود. برای همین يکی از اقوام بابا جون -که جا دارد همین جا از ایشون کمال قدردانی و سپاس را داشته باشیم- خانه اشان را به ما دادند تا این ٣ ماه مسکن ما باشد. دوران ٦ ماهگی تا ٩ ماهگی من در این خانه سپری شد.

اما چون من همش پشت سرش گریه می کردم و مامان از این موضوع رنج می برد، یه روز عکس منو در حال گریه انداخت تا این روزا فراموش نشه.

این هم تصويری از پنجره ای معروف که داستان های خاص خودش رو داشت. مامانم قراره داستان این پنجره رو بعداً برام تعریف کنه.

توی اون خونه یخچال ما توی اتاق بود. یک روز که مامان داشت وسایل افطار رو آماده می کرد من یواشکی تا در یخچال باز شد رفتم توی یخچال و ظرف ماست رو از  طبقه بالایی یخچال انداختم روی زمین. این هم عکسش.  مامان تا چند روز ماستهایی که روی وسایل یخچال ریخته بود رو پاک می کرد و هی به من غر می زد.

اينجا من حرف مامانو گوش نکردم و وقتی مامان فکر می کرد من خوابم، دنبالش رفتم توی آشپزخانه ای که ورودی اون از توی حیاط بود. این هم شد حال و روزم که می بینید.

اين عکس مربوط میشه به قبلنا که من جرات نداشتم برم توی حیاط. توی این عکس دنبال بابا گریه کردم ولی نرفتم توی حیاط. راستی قرمزی چشمام از گریه نيست. اون موقع چشمای من به مدت دو هفته به علت نامعلومی حساسیت زده بود و چشمام قرمز بود.

اولين باری که من سوار تاب شدم.

محمد صدرا ماست می خورد و می ریزد.